Verhalen uit de praktijk | 21-09-2022

Toen Nabil el Malki in 2013 naar de universiteit ging, bleef dat niet onopgemerkt bij de ouders uit zijn Arnhemse wijk Presikhaaf. Kon hij hun kinderen niet bijles geven? Ze hadden er zelf geen geld voor en met zijn intelligentie zou hij hun kroost kunnen helpen. Nabil deed dat graag. Samen met Melvin Kolf, zijn huidige partner bij Presikhaaf University, stelde hij een groep van 15 vrijwilligers samen.

Na zijn studie Bestuurskunde en functies bij onder meer een organisatieadviesbureau en ministerie, stortte Nabil zich in 2018 geheel op het jongerenwerk. De door hem opgerichte Presikhaaf University heeft als doel om jongeren te helpen hun talenten te ontdekken en zichzelf te ontwikkelen. De organisatie wil voorkomen dat ze door hun achtergrond, financiële middelen of het opleidingsniveau van hun ouders kansen mislopen.

Om dat doel te behalen krijgen kinderen tussen de tien en vijftien jaar bij de University hulp bij hun huiswerk en sportactiviteiten. Ook kan Presikhaaf University hen doorverwijzen voor hulp bij schulden. En, omdat de overgang van de basisschool naar de middelbare school vaak groot is, biedt de organisatie hier bredere begeleiding voor. Doordat de kinderen ergens terecht kunnen en begeleiding krijgen, blijven zij van de straat en neemt de verleiding van criminaliteit af. En jongeren die echt dreigen af te glijden richting criminaliteit, die krijgen extra intensieve begeleiding. Presikhaaf University is een wijkgerichte aanpak: zo’n negentig procent van de kinderen die wordt begeleid komt uit Presikhaaf.
 

Streetwise én booksmart

Bij de Presikhaaf University, die opereert vanuit buurthuis ‘De Overkant’ met een Cruyff Court naast de deur, werken elf professionals met verschillende achtergronden. De een is bestuurskundige, een ander heeft een verleden in de topsport, weer iemand anders heeft commerciële economie gestudeerd. Je hoeft dus niet per se een achtergrond in het klassieke maatschappelijk werk te hebben. “Wij kijken naar de competenties die je nodig hebt om hier te werken”, legt Nabil uit. “Kun je in een kwetsbare wijk zowel streetwise als booksmart zijn? Ken je de straat én kun je ook verbinding leggen met grotere, maatschappelijke vraagstukken?”

De elf professionals hebben de regie bij de begeleiding van een kind. Zij kijken welk ‘rolmodel’ uit de wijk goed kan helpen. De ‘rolmodellen’ zijn een groep van zo’n vijftig vrijwilligers tussen de 16 en 27 jaar oud die helpen met huiswerkbegeleiding en sportactiviteiten. Ook hier gaat het veelal om lokale bewoners: van deze vrijwilligers woont zeventig tot tachtig procent in Presikhaaf.

Drie leefwerelden van een kind verbinden

Presikhaaf University zoekt nadrukkelijk contact met de ouders van de kinderen en de scholen. Anders ontstaan ‘pedagogische mismatches’, legt Nabil uit: “Een kind leeft in drie werelden, die met elkaar verbonden moeten zijn. Op school kunnen ze wel gezond eten, maar dan moeten wij tijdens huiswerkbegeleiding geen Red Bull en chips geven. Het maakt de samenwerking wel ingewikkelder. Je moet tegen ouders kunnen zeggen: je wilt een huiswerkbegeleider, maar uw zoon komt pas om 23.00 uur thuis. Is ons werk dan voor niets? Hoe zorgen we ervoor dat hij op tijd thuis is? Alle werelden willen we als Presikhaaf University begrijpen en zien. We durven daarbij verantwoordelijkheid te nemen.”

Sommige jongeren worstelen met ernstige problemen. Dit gaat je als professional niet altijd in de koude kleren zitten, merkte ook Nabil in de afgelopen jaren. “Het begeleiden van jongeren is meer een soort levensstijl geworden. Het vraagt veel van je. Ik kan ’s avonds niet zeggen dat ik even niet bereikbaar ben. We hebben het soms over jongeren die tegen de criminaliteit aan zitten. Dat zegt ook iets over de risico’s voor jezelf als begeleider. Maar de voldoening als iemand goed geholpen is, is mooi.”

Van onhandelbare scholier naar militair

Nabil geeft daarvan een voorbeeld: “Er is één jongen die me altijd erg is bijgebleven. Een paar jaar geleden vroeg een middelbare school onze hulp. Er waren vier leerlingen die zich onhandelbaar gedroegen en zich aangetrokken voelden tot de criminaliteit. We hebben deze jongeren vier jaar begeleid. Met drie van de vier hebben we nog steeds contact. Jarenlang hebben we alles gedaan om te voorkomen dat ze in de criminaliteit zouden belandden. Je bouwt een echte vertrouwensrelatie op. En dan maakt een van hen uiteindelijk de keuze voor het leger. Zo’n jongen is je echt dankbaar. Je blijft er nog jaren vruchten van plukken, want hij is een positief verhaal in en voor de wijk. ’Is hij in het leger gekomen?’, denken kinderen dan. Zijn verhaal zorgt voor een besef en vertrouwen dat ook zij kunnen bereiken wat hij heeft bereikt. Soms slaagt de begeleiding niet, blijft iemand niet op het rechte pad. Maar gelukkig lukt het vaker wel dan niet.”